پزشکان جهت بی حس نمودن نیمه پایینی بدن و پاها داروی بی حسی را به قسمتی از گودی کمر تزریق می نمایند. در نتیجه انقباضات ماهیچه ای نیز دیگر حس نخواهد شد. این تزریق به وسیله ی سوزنی خمیده و توخالی صورت می پذیرد، بدین گونه که بعد گذر از مهره های پشت به فضای بیرونی و اطراف نخاع وارد و سوزن پس از ورود لوله ای نازک و قابل انعطاف به داخل آن برداشته می شود. همچنین از نوعی پمپ نیز برای کنترل مقدار ورود داروی بی حسی موضعی استفاده می گردد.
فیلتر های HME برای بیمارانی که تنفس خودبخود این فیلترها دارای پورتی برای اتصال به اکسیژن و منفذی برای ساکشن کردن می باشد.
این فیلترها از چندین لایه تشکیل شده که عمل ضد باکتری، ضد ویروسی و همچنین از یک لایه آب گریز (Hydrophobic) تشکیل شده که اجازه عبور آب و بخار آب را نمی دهد.
در طی بازدم گرما و بخار آب دفعی از بیمار توسط لایه های آب گریز فیلتر در همان سمت حفظ شده، و در دم انتقالی توسط ونتیلاتور به بیمار باز می گرداند.
مشخصه های یک فیلتر HME مناسب:
ظرفیت بالا در برگشت آب بازدمی بیمار، حجم داخلی کوچک (فضای مرده پایین)، مقاومت پایین در برابر جریان هوا. .
بی‌حسی نخاعی نوعی از بیهوشی منطقه‌ای است که به صورت تزریق ماده بی‌حسی موضعی به فضای زیر دورا می‌باشد. به طور کلی با استفاده از سوزنی که طول آن معمولاً ۹ سانتی‌متر (۳٫۵ اینچ) می‌باشد. برای افراد خیلی چاق انواع دیگری از سوزن با طول ۱۲٫۷ در دسترس هستند. نوک سوزن اسپاینال به صورت یک نقطه کوچک و یا مورب می‌باشد البته به تازگی سوزن اسپاینال که نوک آن به شکل نوک مداد است نیز در دسترس می‌باشد.
.
یکی از مهم ترین دغدغه های بیماران در مورد اعمال جراحی، درد بعد از عمل است!
واضح است که هرچه عمل درد بیشتری داشته باشد دوره نقاهت آن سخت تر و طولانی تر می شود. شاید شما هم تجربه اعمال جراحی را داشته باشید و می دانید که استفاده از قرص های مسکن همیشه نمی توانند به خوبی درد بعد از عمل را کاهش دهند. همین موضوع باعث شده متخصصان بیهوشی و دردشناسی هر روز در تلاش باشند تا راه های موثرتری را برای کاهش درد ارائه دهند که یکی از این روش های جدید استفاده از پمپ درد است. اما این پمپ چگونه به بدن وصل می شود و چقدر در کاهش درد تاثیرگذار است؟
چگونه درد را کنترل می کند؟
داروهای مسکن در گذشته معمولا به صورت خوراکی یا تزریقی برای بیماران تجویز می شدند اما این کار دو اشکال داشت اول اینکه تعیین دوز داروی مورد نیاز برای هر بیمار مشکل بود و مسئله دوم مدت زمان فاصله بین مصرف این داروها بود یعنی یک دارو به بیمار داده می شد و در فاصله چند ساعت بعد وقتی درد دوباره شروع می شد دوز بعدی به بیمار تزریق می شد. در نتیجه درد بیمار در فواصل زمانی بین مصرف این داروها ادامه پیدا می کرد و به خوبی کنترل نمی شد. پمپ های درد به این منظور ایجاد شدند که با تزریق مداوم دارو شرایطی را ایجاد کنند تا بیمار در طول زمان لازم بی درد باشد. این دستگاه ها بیشتر برای بیماران بعد از اعمال جراحی به کار می روند اما موارد استفاده دیگری هم دارند.
.
